کد مطلب:4546 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چه بسا عدالت اجتماعي، پي آمد اعتقاد به توحيد شمرده مي شود، آيا بدون چنين اعتقادي نمي توان به عدالت اجتماعي دست يافت؟

منظور از عدالتي كه از پي آمدهاي توحيد به حساب آمده، عدالت جهاني و همگاني است. بدين معني كه تنها اعتقاد به توحيد و يگانه پرستي است كه مي تواند وحدت و هم آهنگي راستين ايجاد كند به طوري كه همگان تحت يك حكومت الهي درآيند و از يك برنامه كه برنامه آسماني است، در زندگي الهام بگيرند مسلماً با تشتت در عقيده و پراگندگي در ايده ئولوژي استقرار عدالت جهاني تحت لواي حكومت عدل واحد ميسّر و عملي نيست.
اساساً در جامعه اي، عدالت قابل اجرا است كه بين افراد آن، اتحاد برقرار باشد و چنين اتحادي محور مي خواهد و ملاك شايسته اين وحدت، همان عقيده به توحيد است، تا اتحاد ماندگار باشد.
آنچه در جوامع غيرديني به عنوان عدالت اجتماعي شهرت دارد و بر پايه آن، مثلا سرمايه به طور مساوي، بين افراد تقسيم مي شود، قابل نقد است زيرا عدالت به معناي تساوي نيست. بكه عدالت به معناي اين است كه هر فردي را به حق و اندازه استحقاق او برسانيم. گاهي تساوي، ستم است، مانند اينكه دو نفر را كه يكي استحقاق بيشتري دارد و يكي كمتر به يك ديد بنگرند، و ثروت را به طور مساوي بيان آنان تقسيم كنند. بديهي است كه آن امر ستم محسوب به شمار مي آيد. و چون عدالت، رعايت اندازه شايستگي و استحقاق است، بنابراين بشر نمي تواند اندازه استحقاق افراد را در زمينه هاي مختلف به طور دقيق بفهمد و قانون ثابت و عادلانه اي وضع كند، بكه اين كار تنها بايد به دست خداوند كه آفريدگار همه است واندازه استحقاق هر موجودي را به درستي مي داند، صورت گيرد. بدين لحاظ استقرار عدالت اجتماعي و اقتصادي و سياسي و نيز عدالت در زمينه هاي ديگر، تنها از راه اعزام پيامبران و رهبران الهي

ـ483ـ
و حكومت الهي آنان ميسّر است.

( بخش پاسخ به سؤالات )


ـ484ـ